O świętym Szymonie z Lipnicy

Św. Szymon z Lipnicy (ur. między 1438 a 1440 w Lipnicy, zm. 18 lipca 1482 w Krakowie) – polski święty Kościoła katolickiego, prezbiter, kapłan z franciszkańskiego Zakonu Braci Mniejszych (OFM) - oo. Bernardynów.
 

Rodzice św. Szymona, Anna i Grzegorz, mimo iż nie byli zamożni, starali się zapewnić mu jak najlepsze wychowanie. W 1454 r. Szymon rozpoczął, a w 1457 ukończył wydział nauk wyzwolonych na studiach uniwersyteckich na Akademii Krakowskiej, uzyskując tytuł bakałarza.
 

8 września 1453 r.  św. Jan Kapistran założył w Krakowie pierwszy w Polsce klasztor Obserwantów pw. św. Bernardyna ze Sieny. Prawdopodobnie pod wpływem jego żarliwych kazań św. Szymon w 1457 r. wstąpił, podobnie jak wielu innych młodych ludzi w tamtym okresie, do zakonu bernardynów. Po odbyciu nowicjatu pod kierunkiem o. Krzysztofa z Varese złożył w 1458 r. pierwsze śluby zakonne.
 

Po ukończeniu studiów teologicznych Szymon otrzymał ok. 1460/1462 święcenia kapłańskie. Najpierw pełnił posługę jako przełożony tarnowskiego konwentu. Następnie przeniósł się na Stradom do Krakowa, gdzie poświęcił się głoszeniu kazań, znanych z jasności i mądrości. Podobnie jak św. Bernardyn ze Sieny i św. Jan Kapistran, o. Szymon szerzył nabożeństwo do Imienia Jezus, nawracając licznych grzeszników. W 1463 r., jako pierwszy wśród Braci Mniejszych, został kaznodzieją zakonnym i katedralnym na Wawelu w Krakowie – z tego powodu nadano mu tytuł praedicator ferventissimus. W życiu zakonnym odznaczał się surowością życia. Bardzo czcił Najświętszy Sakrament i Matkę Bożą oraz Imię Jezus.

 

Od lipca 1482 r. do 6 stycznia 1483 r. Kraków dotknięty był epidemią cholery. Wówczas franciszkańscy zakonnicy z klasztoru bernardynów, a wśród nich św. Szymon, niestrudzenie otaczali chorych opieką. Ojciec Szymon gorliwie opiekował się chorymi i udzielał sakramentów. Wkrótce sam zachorował. Z pokorą znosząc cierpienia choroby, przy końcu życia wyraził pragnienie, aby pochowano go pod progiem kościoła.